Zeilreis Binnen-Hebriden met de Thalassa
‘Waar de wind ons naartoe blaast!’ antwoordt kapitein Joost op de vraag waar we deze week heen zullen varen. Het zorgvuldig samengestelde wandelprogramma valt al in het water voordat we überhaupt de haven van het Schotse Oban hebben verlaten, vertelt wandelgids Gerard even later lachend terwijl hij ons verder informeert over het reilen en zeilen tijdens de komende zeil- en wandelweek met Tallship Thalassa.
Zeilen bij de Schotse Binnen-Hebriden
Reporter Welmoed ging mee op een ontdekkingstocht naar de prachtige Binnen-Hebriden van Schotland waarbij ze de eilanden Mull, Tiree, Islay en Staffa aandeed. Met dit ervaringsverhaal neemt ze je mee aan boord! Een avontuurlijke reis langs papegaaiduikers, dolfijnen en verlaten eilanden.
Reistips
Zeilen langs Isle of Mull
Terwijl de bemanning van de Thalassa het imposante zeilschip klaarmaakt voor vertrek kleurt de hemel in onvoorstelbaar veel tinten oranje, roze en diepblauw. Het is volkomen windstil en het vlakke water weerspiegelt de vurige lucht als we even later met een zachtjes ronkende motor Oban achter ons laten. Om ons heen maken de bebouwde oevers van het Schotse vasteland plaats voor ruige glooiende heuvels waarachter langzaam de zon verdwijnt.
De volgende ochtend worden we wakker in de baai van Tobermory: de hoofdplaats van het eiland Mull. De vrolijk gekleurde huizen van het plaatsje zijn een vrolijke noot in de verder grauwe ochtend. De vurige lucht van gisteravond heeft plaatsgemaakt voor een grijze hemel waaruit een gestage miezer komt vallen.
''Heerlijk Schots weer'', glimlacht Gerard terwijl we met een dampende kop koffie op het dek staan. Een zeehond steekt even zijn glanzende kop boven water en neemt nieuwsgierig de grote driemaster in zich op die plotseling zijn territorium binnen is komen varen.
Rubha nan Gall
De wandeling van vandaag brengt ons naar de Rubha nan Gall vuurtoren, wiens naam ‘stranger’s point’ betekent als je het vertaalt vanuit het Schotse Gaelic. Deze vuurtoren markeert de noordwestelijke ingang van de Sound of Mull en is geautomatiseerd in 1960. Sinds deze automatisering is de ‘keeper’s cottage’ privébezit en een deel ervan wordt vandaag de dag verhuurd aan toeristen.
Eventjes staar ik verliefd naar het witte huisje dat uitkijkt over het water, de heuvels van Mull en in de verte de bergen van schiereiland Ardnamurchan. Maar dan zie ik even verderop de Thalassa liggen in de rotsachtige baai van Tobermory. De knusse hut die van alle gemakken is voorzien, de drie maaltijden die elke dag klaarstaan en het gevoel van vrijheid dat door je lichaam raast als de wind de zeilen doet opbollen; daar kan geen schattig vakantiehuisje tegenop!
Als we teruglopen over het verrassend groene wandelpad begint de wind aan te zwellen. Een goed teken, want dan kunnen we straks de zeilen hijsen. Waar zullen de krachten van Moeder Natuur ons deze keer naartoe blazen?
Tiree: een guur eiland vol leven
Het antwoord: Tiree! Dit meest westelijke eiland van de Schotse Binnen-Hebriden ligt ter hoogte van zuidelijk Alaska en wordt het grootste deel van het jaar geteisterd door een ijskoude wind. Door de gure omstandigheden groeien er geen bomen en Tiree ziet er dan ook verbazingwekkend plat en kaal uit als we aan komen zeilen.
Toch blijkt het eiland te barsten van het leven als we de volgende dag te voet het eiland verkennen. Jan-van-genten die van grote hoogte de golven induiken, grasvlaktes vol wilde bloemen en zeehonden die liggen te zonnen op de rotsen: overal waar je kijkt, laat de natuur zien dat er zelfs op de meest onherbergzame plekken leven mogelijk is.
De gure omstandigheden op Tiree vormen een groot contrast met de warme gezelligheid die aan boord van de Thalassa heerst. In de knusse bar worden spelletjes gedaan en vanuit de kombuis komt de geur van versgebakken brood naar boven drijven. Met de wind in de rug zeilen we via het dunbevolkte Colonsay richting Islay: één van de grotere eilanden van de Schotse Binnen-Hebriden die bekend staat om haar rokerige whisky.
Zeegodin Thalassa: de moeder van al het zeeleven
De wind is ondertussen aangewakkerd tot windkracht 6 en met veel vaart beukt de Thalassa zich door de golven. Alle zeilen zijn gehesen waardoor het toch al imposante schip er nóg indrukwekkender uitziet. De themesong van Pirates of the Caribbean begint zich af te spelen in mijn hoofd. Een deuntje dat de rest van de week zal blijven hangen.
Dan klinkt er een kreet boven het gebulder van de wind. Dolfijnen!
Vlak voor de boeg van het schip zien we grijze schimmen door het water schieten. Bij elke golf komt het boegbeeld, dat de vorm heeft van zeegodin Thalassa, omhoog om vervolgens met veel kracht weer richting het donkere water te duiken. Bij de volgende golf is het niet alleen de Thalassa die omhoogkomt. Aan haar zijde schieten meerdere dolfijnen de lucht in die vervolgens speels met het schip meezwemmen. Soepel glijden ze door het water om zo nu en dan met acrobatische sprongen door de lucht te tuimelen. Gebiologeerd blijven we toekijken. De Thalassa, volgens de Griekse mythologie de moeder van al het zeeleven, vergezeld door haar kinderen. Een bijzonder gezicht.
De Sound of Islay
Als we die avond aankomen bij de Sound of Islay duurt het even voordat het schip stabiel voor anker ligt. Door de getijden wordt er erg veel water door deze smalle zeestraat geperst waardoor de stroming een snelheid van wel 7 knopen kan bereiken. Dit maakt het navigeren, dat toch al lastig is in deze smalle en rotsige waterweg, extra uitdagend.
Terwijl kapitein Joost vakkundig de Thalassa de baai van Bunnahabhain instuurt, werpt de zon haar laatste stralen over de heuvels van Islay. Tegen de rotsen weerklinkt het geschreeuw van zeehonden, een geluid dat ons zal vergezellen tijdens de wandeling van de volgende dag.
Zeilen langs Staffa
Dan breekt de onvermijdelijke laatste dag aan boord aan. Het feit dat iedereen morgen weer zijn eigen weg gaat voelt vreemd, zo vertrouwd is onze avontuurlijke micro-samenleving aan gaan voelen. Enigszins weemoedig staar ik naar de golven terwijl we richting schiereiland Ardnamurchan varen, niet wetende dat Moeder Natuur nog een verrassing voor ons in petto heeft. Het tij en de wind staan namelijk perfect voor een bezoekje aan Staffa! Dit kleine onbewoonde eiland staat vooral bekend om Fingal’s cave: een zeegrot die bestaat uit zeshoekige kolommen basalt.
De akoestiek in de grot is erg bijzonder en diende in de 18e eeuw als inspiratie voor diverse gedichten en muziekstukken. Daarnaast wordt Staffa ook vaak bezocht om zijn kleurrijke bewoners: papegaaiduikers!
Clowns of the sea
Vanwege het tij kunnen we slechts een kort bezoek brengen aan Staffa, maar dat houdt ons niet tegen de papegaaiduikerkolonie te bezoeken. Met de zon op ons gezicht rennen we over smalle rotsige paadjes tot we de klif bereiken waar de kolonie zich bevindt. De diertjes, die ook wel ‘clowns of the sea’ genoemd worden, zien er bijzonder schattig uit terwijl ze koddig door het gras waggelen. Ondanks hun schattige uiterlijk zijn papegaaiduikers zeer taaie vogels die zich kunnen aanpassen aan de meest barre omstandigheden. Om die reden staan papegaaiduikers in veel culturen symbool voor aanpassingsvermogen en vindingrijkheid.
Ook ons eigen aanpassingsvermogen en vindingrijkheid is de afgelopen week uitvoerig getest bedenk ik me met een blik op de statige driemaster die verderop ligt te wachten. We verwachtten een week wandelen en zeilen met een tallship, maar is wat we kregen eigenlijk niet veel meer dan dat? Onze reis met de Thalassa was niet alleen een bijzonder avontuur in de ruige Schotse wateren, het bleek ook een waardevolle les in plannen loslaten, zeilen bijstellen, en ons laten verrassen door Moeder Natuur.
